Resumé Six Impossible Things Before Breakfast

In de vroege ochtend van 5 maart 2020 (om 08:30 om precies te zijn) was er in Gent, in de Foyer Theaterzaal van Vooruit, een bijeenkomst van mensen, lichamen en woorden. Tussen hapjes granola en gebak, slokken koffie, water en thee door, deelden we collectief verhalen over overleving, strijd, stilte en onze collectieve navigatie(s) op diverse snijpunten.

“Het lichaam is geen ding, het is een situatie.”

Simone de Beauvoir, ‘The Second Sex’

Op deze editie van Six Impossible Things Before Breakfast nodigden we de Iers-Nigeriaanse performancekunstenaar en dichter Felicia Olusanya uit. Ook de in België geboren Inge Lattré - artistieke coördinator van Platform-K - en de in Londen gevestigde danser Jamila Johnson-Small waren van de partij. Alledrie dachten ze met ons mee en deelden ze hun praktijkervaringen over intersectionaliteit.

“Intersectionaliteit is in de sociologie en binnen bepaalde politieke discussies de notie dat individuen in een samenleving discriminatie en onderdrukking ondervinden op grond van een veelvoud van factoren.”

Wikipedia 

Inge begon met een verhaal over haar kronkelende pad naar de functie van artistiek directeur van Platform-K. Een pad dat werd gekatalyseerd door een essay dat ze schreef als student. In dat essay bekritiseerde ze Platform-K (waar ze destijds geen deel van uitmaakte) vanwege de infantiliserende en problematische weergave van neurodivergente dansers met een beperking. Felicia vertelde dan weer over haar werk. Zij geeft o.a. poëzie workshops aan oudere, witte, Ierse working class-vrouwen en Nigeriaanse migranten die in Ierland wonen. Felicia vertelde over de complexiteit, de verschillen en resonanties die ze ervoer wanneer ze tussen deze twee duidelijk verschillende ruimtes manoeuvreerde. Jamila deelde dan weer een reeks gedachten die spontaan bij haar opkwamen tijdens het gesprek, om ons eigen denken in een meer kritische richting te stuwen.

Felicia trakteerde ons op opwindende en ontroerende flarden spoken word, gewijd aan moeders en vergeten jonge vrouwen. Jamila liet zich opmerken met interventies die kritiek hadden op het biologische determinisme van ons identiteitsdiscours. Ze deed ons nadenken over hoe een identiteitspolitiek onze valse, biologisch bepaalde hiërarchische structuren van privileges en toegankelijkheid kan versterken.

Het was een verrijkende voormiddag. Een tijdelijke broedplaats voor bespiegelingen over een toekomst waarin we de kracht hebben om elkaar, voorbij en over de verschillen heen, vast te houden. Een plaats om na te denken hoe je echt, voorbij en over de verschillen heen, solidair met elkaar kunt leven. En hoe we elkaar - op de een of andere manier - terugvinden op die snijpunten.

“Er bestaat niet zoiets als een single-issue strijd, omdat we geen single-issue levens leiden.”

Audre Lord

Kopano Maroga