Sarah
Programmator
“Ik schrijf al zolang ik me kan herinneren en ben gepassioneerd door muziek. Als kind heb ik lang gestotterd. Enkel wanneer ik op m’n eentje op m’n kamer naar Michael Jackson of Prince aan het luisteren was, kon ik me ononderbroken uiten. Toch heeft het nog lang geduurd voor ik de moed kon bijeenrapen om me in te schrijven voor een workshop rap. Nadat ik m’n raps gespit had, zei de begeleider: “Ik merk dat je kunt schrijven, maar dit is geen rap: je zinnen zijn te lang. Hierboven is de workshop slam poetry bezig: ga daar eens aankloppen.” Ik heb dat toen met lichte tegenzin gedaan, maar uiteindelijk heb ik me wel gevonden in spoken word. Ik heb er m’n angst om te spreken mee overwonnen. Had je me vroeger gezegd dat ik m’n brood zou verdienen door elke dag te spreken, dan had ik dat nooit geloofd.”
Eigen aan spoken word: de tekst wordt geschreven met het oog op de performance ervan. En er is een verschil tussen slam poetry en spoken word.
“Slam poetry is spoken word in wedstrijdvorm. Zoals pakweg rock een muziekgenre is, is ook slam poetry een spoken word-vorm. Bij spoken word staat de emotie centraal - hoé je het brengt. Een preek van mijn moeder vroeger, dat was eigenlijk ook spoken word (lacht).”
De dingen waarover Sarah schrijft, zijn een reflectie van haar leven en van de maatschappij.
“Ik ben beginnen te performen op m’n 15de. Toen heb ik bijvoorbeeld het gedicht ‘Ik ben zwart’ geschreven, over stereotypering. “Hoezo, je bent niet geadopteerd? Hoe komt het dan dat je zo goed Nederlands spreekt?” Door zulke vooroordelen wilde ik me extra hard bewijzen. Ik heb veel zin voor rechtvaardigheid, daarom studeer ik Pol&Soc aan de VUB.”
Tot slot geeft Sarah nog mee wat ze hoopt te realiseren bij VIERNULVIER.
“Ik wil de spoken word-community dichter bij elkaar brengen en tonen wat spoken word kan zijn, aangezien het genre nog in evolutie is. Theater is ook niet meer louter wat het 50 jaar geleden was. Wat kan er allemaal groeien op deze humus?”